UNUTMA Kİ!

Sen uykusuzluk nedir bilir misin?

Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı?
Gözlerini tavana dikip,
Düşündüğün oldu mu bütün gece?
... Ve bütün bir gün,
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?
Gelmeyince,
Seni aramayınca,
Ölesiye ağladın mı?
Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların,
Ona ait ne varsa,
Bir bir hatırladın mı?

Sen günden güne erimeyi bilir misin?
Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi,
Bir teselli aramayı,
Issız parklarda, tenha sokaklarda.
Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda,
Deli divane yollara düşüp,
Yaşlanmış bir köpek gibi,
Eskimiş bir gömlek gibi,
Atılmışlığını hissettiğin oldu mu?
Sevmekten,
Günler geceler boyunca yürümekten,
Elin ayağın yoruldu mu?

Sen yalnızlığın acısını bilir misin?
Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına?
İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı?
Bütün gururunu çiğneyip,
Sevdiğinin geçtiği yollarda,
Bastığı toprakları eğilip öptün mü?
Sen çaresizlik nedir bilir misin?
Sen yokluk nedir gördün mü?
Yanan başını,
Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden?
Sen her gün bin defa öldün mü?

Böyleyim diye ayıplama beni.
Bir gün kendimi,
Sonsuzluğun koynuna bırakırsam,
Yaralı ve yenik bir asker gibi,
Darılma.
Unutma ki,
Her seven isimsiz bir kahramandır.
Unutma ki,
İnsan; sevebildiği kadar insandır.

[ Ümit Yaşar OĞUZCAN / UNUTMA Kİ ]